باسمه تعالی
من انقلاب اسلامی‌ام می‌شناسیَم
من میراث خون جگرها و تلاش‌های همه صلحا و انبیا و دغدغه‌مندانم می‌شناسیَم!
من موهبت الهی و هدیه‌ای برتر برای بشریت‌ام!
من بن‌مایه‌ی توحیدی، نبوی، علوی، فاطمی، حسینی و درنهایت مهدوی دارم!
ارکان و ستون‌های من صخره‌ای است نه چوبی، توطئه‌ها و فتنه‌ها و آشوب‌ها، خراشی بر صخره‌ها بیش نیست! باورتان می‌شود؟
من قیام لله‌ام، خداوند حافظ من است!
خمینی، روح خدا، مأموریتی به اذن الله، جهت برپاداشتن من داشت!
باسمه تعالی
سیاست‌های فرهنگی، اهداف، اصول، بایدها و نبایدهای تعریف‌شده و آموزه‌های دینی، اولاً برگرفته از شریعت اسلام ناب محمدی(ص) و ثانیاً دیدگاه‌ها و اندیشه‌های معمار کبیر انقلاب امام‌خمینی(ره) و ثالثاً رهنمودها و بیانات و انتظارات مقام معظم رهبری، تشکیل‌دهنده‌ی سیاست فرهنگی جمهوری اسلامی است؛ ولی در عمل شاهد درهم‌ریختگی فرهنگی، ولنگاری‌های فرهنگی و ناهمگونی‌ها و تعدد مراکز و متولیان فرهنگی می‌باشیم و این امر، قطعاً خلاف روند جریان فرهنگی انقلاب را نشان می‌دهد که شایسته بررسی و تحلیل است.
سیاست فرهنگی، همان سیاست انقلاب اسلامی در امور فرهنگی است که باید در کلیه شئون فردی و اجتماعی کشور پیاده شود و پایه و مبنا در امور فرهنگی قرار گیرد.
باسمه تعالی
او در سپهر سیاست و حکمرانی ایران اسلامی، یک پدیده‌ای فوق‌العاده شگرف بود.
او یک حقیقت ماندگار در انقلاب اسلامی بود.
او رمز پیروزی‌های انقلاب اسلامی در سوریه و عراق و لبنان و یمن و آفریقا و ... بود.
او یک پرده برداریِ بزرگ از شدن، و تعالیِ انسان در اوج بود.
او به تمام معنی، یک مجاهد خستگی‌ناپذیر و خطرپذیر در راه تحقق اهداف مقدس جهانی مهدوی بود.
او مأموریت الهی خود را تا آخرین دقایق عمرش به‌خوبی فهمید و ادا نمود.
او به‌تنهایی یک مکتب بود.
او روستازاده‌ای بود که توانست با خودیابی و خودپایی و خودسازی، مأموریت‌های کلان و جهانی و ماندگار و شگفت‌انگیزی را انجام دهد.
او با درک والای خود نقشه خاورمیانه جدید آمریکایی اسرائیلی را به زباله‌دان تاریخ انداخت.
او اسلامیّت و ایرانیّت و عزّت ملّی و غرور ملّی و غیرت ملّی را به‌خوبی درک کرده بود و در این راه ایفای نقش نمود.
او عشق‌بازی با خدا و معامله با حضرت حق را دقیقاً سرلوحه کار خود قرار داده بود و مصداقی از این آیه شریف بود:
يَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَفَضْلٍ وَأَنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِينَ
پیش از همه‌چیز، نخستین توصیه‌ی من، امید و نگاه خوش‌بینانه به آینده است. بدون این کلید اساسیِ همه قفل‌ها هیچ‌گامی نمی‌توان برداشت. آنچه می‌گویم یک امید صادق و متکی به واقعیت‌های عینی است. اینجانب همواره از امید کاذب و فریبنده دوری جسته‌ام، اما خود و همه را از ناامیدی بی‌جا و ترس کاذب نیز برحذر داشته ام و برحذر می‌دارم.
درطول این چهل سال و اکنون مانند همیشه، سیاست تبلیغی و رسانه‌ای دشمن و فعال‌ترین برنامه‌های آن، مأیوس سازی مردم و حتی مسئولان و مدیران ما از آینده است؛ خبرهای دروغ و تحلیل‌های مغرضانه، وارونه نشان‌دادن واقعیت‌ها، پنهان کردن جلوه‌های امیدبخش، بزرگ کردن عیوب کوچک و کوچک نشان دادن یا انکار محسنّات بزرگ، برنامه همیشگی هزاران رسانه صوتی، تصویری و اینترنتی دشمنان ملت ایران است و البته دنباله‌های آنان در داخل کشور نیز قابل مشاهده اند که با استفاده از آزادی‌ها در خدمت دشمن حرکت می‌کنند.
شما جوانان باید پیشگام در شکستن این محاصره تبلیغاتی باشید. در خود و در دیگران، نهال امید به آینده را پرورش دهید. ترس و ناامیدی را از خود و دیگران برانید. این نخستین و ریشه‌ای‌ترین جهاد شماست. نشانه‌های امیدبخشی که به برخی از آن‌ها اشاره شد در برابر چشم شماست.
رویش‌های انقلاب، بسی فراتر از ریزش‌ها است و دست و دل‌های امین و خدمتگزار، به مراتب بیشتر از مفسدان و خائنان و کیسه دوختگان است. دنیا به جوان ایرانی، پایداری ایرانی و ابتکار ایرانی، در بسیاری از عرصه‌ها با چشم تکریم و احترام می‌نگرد. قدر خود را بدانید و با قوّت خداداد، به سوی آینده خیز بردارید و حماسه بیافرینید.
شهید مطهری به‌عنوان ایدئولوگ انقلاب اسلامی می‌گوید: انقلاب اسلامی به ما استقلال سیاسی و استقلال اقتصادی و استقلال فرهنگی داده‌است؛ اما اگر استقلال فرهنگی ضربه ببیند، بقیه وجوه استقلال نیز متضرر خواهد شد.
لذا بزرگ‌ترین دستاورد و فعالیت انقلاب، اعطای استقلال فرهنگی است. امروز نیز برای ما ارزش استقلال فرهنگی مشخص‌تر شده‌است و برای ما بیشتر از استقلال سیاسی، اجتماعی و اقتصادی اهمیت دارد. باید توجه داشت که درصد آسیب‌پذیری اش هم بیشتر است. پس دهه چهارم به بعد، دهه تثبیت هرچه بیشتر استقلال فرهنگی ماست و استقلال سیاسی و اقتصادی نیز هرچه بیشتر وابستگی خود را به استقلال فرهنگی نشان می‌دهد و غرب هم نقطه تمرکز تهاجم خود را بر آن گذاشته‌است.
در دهه اول انقلاب، تهاجم نظامی و در دهه دوم توطئه‌های سیاسی، مواجهه غرب با ما بوده است. اما از دهه سوم به بعد، عمده تلاش غرب در مواجهات فرهنگی است. هر روز به شکلی و به صورتی؛ ولی عموماً سازمان‌یافته و مدیریت‌شده.
خطرناک‌ترین پدیده‌ای که می‌تواند در پساکرونا در این زمینه اتفاق بیفتد این است که جامعه بشری تحت فضای حکمرانی مجازی غرب قرار بگیرد. کاری که غرب کرده یک بار انسان را به زمین آورده و محصور نموده و ارتباط او با آسمان را قطع کرده و او را زندانی زمین نموده‌است و این‌بار غرب می‌خواهد انسان را از درون این زندان به درون سیاه‌چال فضای مجازی بیندازد. در این فضا خودشان، محتوا را تولید می‌کنند و به ما هم آرام‌آرام می‌گویند که جای شما در این فضا کجاست؛ یعنی اندولسی سازی ایران اسلامی.
بزرگ‌ترین مزاحم آندولسیزاسیون غرب در دو دهه یا درسه دهه اخیر، مساجد، راه‌پیمایی‌های روز قدس، تجمعات بزرگ سیاسی و مذهبی، نماز جمعه‌ها، راه‌پیمایی میلیونی اربعین و.. می‌باشد که در این ایام در حال تعطیل شدن بود. با افزایش حضور در فضای مجازی و گسترش تسلط بر افکار و اخلاق همگان به‌ویژه جوانان ما، آن‌ها را از فضای معنویت و تجمعات مذهبی کوچک و بزرگ که بزرگ‌ترین سرمایه ما می‌باشد به شکل عجیبی دور کرده که این آفت بزرگ، یک توطئه خطرناک است که سخت به استقلال فرهنگی ما آسیب می‌رساند. در مقابل این جریان خزنده آسیب‌رسان به هویت ایرانی و هویت دینی، باید محافل و مجامع مذهبی کماکان فعال و روزآمد شوند و کانون‌های مذهبی با پیوست فرهنگی، اجتماعی و خدماتی گسترش یابد. نقش مساجد و هیئت‌های مذهبی نیز باید فعال‌تر گردد.
تنظیم و تدوین: مصطفی نیلی پور
