بسم الله الرحمن الرحیم
هفتاد افتخار حضرت علی(علیه السلام) به زبان خودشان
شناخت و معرفی شخصیت والای حضرت علی(ع) به عالم، و دفاع از همه حقوق آن حضرت(ع) از جمله حق سیاسی و حاکمیت بلامنازع ایشان، بستری مناسب، جهت اجرای اسلام ناب محمدی(ص)، درک نظام امامت، مسئله مهدویت و حکومت جهانی حضرت مهدی(عج) میباشد.
از جمله راهکارهای اثبات حقانیت حضرت علی(ع) برای پیشوایی بر امت اسلامی، تحلیل و تبیین امتیازات شخصیتی ایشان و در یک کلمه، افضلیت آن حضرت(ع) میباشد. امام علی(ع) بهعنوان پیشوای معصوم و امیر غدیر، در روز شورای تعیین خلیفه سوم(سقیفه ثانی) به بیان افضلیت خود پرداختند و از حاضرین در شورای خلافت، اقرار به فضایل هفتاد گانه خود گرفتند.
متن روایت، از این قرار است:
1) اول ذی الحجه:
روز ازدواج ملکوتی حضرت علی(علیه السلام) با حضرت زهرا(سلام الله علیها) تنها دو همسرِ معصوم ِ عالم.
2) هفتم ذی الحجه:
روز شهادت یکی از وارثان غدیر، حضرت امام محمد باقر(علیه السلام) در سال 114 هجری قمری.
3) نهم ذی الحجه:
روز عرفه با آن همه عظمت، روزی که پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) خطبهی غدیری کوتاهی ایراد نمودند.
4) دهم ذی الحجه:
روز حدیث ثقلین(انّی تارکٌ فیکم الثِّقلَین کتاب اللهِ و عترتی ما ان تمسّکتم بهما لن تضلّوا ابداً لن یفترقا حتّی یردا علیّ الحوض)؛
روز عید قربان، روز ایراد خطبهی غدیری کوتاه، در رمی جمره عقبه، توسط پیامبر اکرم.
5) یازدهم ذی الحجه:
روز ایراد خطبه کوتاه غدیری، در مِنی، در مسجد خیف(بیان مجدد حدیث ثقلین).
1- فرستادن جارچیان از جانب پیامبر(صلی الله علیه و آله) به اطراف مدینه برای خبر کردن سفر حجة الوداع که در حقیقت این سفر، همان حجة البلاغ بود؛
2- ارسال نامه از جانب پیامبر(ص) به یمن و نجران برای حضرت علی(علیه السلام) که از آنجا به جمع حجاج غدیر(در مکه) بپیوندند؛
3- دعوت از حجاج بین مکه و مدینه برای پیوستن به حجاج غدیر؛
4- دعوت عمومی از مردم مناطق مختلف پهنه اسلامی، برای سفر حج که که سفر حج امسال، سفری ویژه است؛
5- ایراد چند خطابه و سخنرانی توسط پیامبر اعظم(ص) در مکه، عرفات، منا و مسجد خیف درباره جایگاه حضرت علی(ع) و فضایل ایشان؛
پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) در غدیر به ما آموختند که با ائمه بیعت کنید و بگویید:
با قلب بیعت میکنیم،
با جان بیعت میکنیم،
با دست بیعت میکنیم،
با زبان بیعت میکنیم،
شک در ولایت ائمه نمیکنیم،
از این بیعت برنمیگردیم،
این بیعت را تبدیل نمیکنیم.
شاهد در این بیعت، خدا و پیامبران و همه مطیعان(فرشتگان، لشکریان خدا، همه بندگان خدا) هستند. اعتراف میکنیم که ولیّ و فرمانروای ما علی(علیه السلام) و امامان(علیهم السلام) از نسل او هستند.
با این بیعت زندهایم،
بر این بیعت میمیریم
و با این بیعت در قیامت مبعوث میشویم.
این بیعت را شنیدیم، مطیعیم در برابر آن، به آن راضی و خشنودیم.
قبول ولایت میکنیم
با جان،
با قلب،
با زبان.
بگویید: ٱلْحَمْدُ لِلَّٰهِ که ما را بر ولایت ائمه هدایت کرد؛ اگر ما را به ولایت ائمه هدایت نمیکرد ما خود به آن راه نمیرفتیم و گمراه میبودیم.