این حقیقت که "حکومت آرمانی، حکومتی شکست‌خورده نیست" را با تبیین دو گفتمان علوی و گفتمان معاویه‌ای مورد بررسی قرار می‌دهیم:
گفتمان حکومت علوی:
این گفتمان حالت سمبلیک و ایده‌آلی ندارد؛ بلکه جنبه ارزشی، واقعی و حالتی، شدنی دارد. در این رابطه امام علی(علیه السلام) می‌فرمایند: من در تمام دوران حکومت و مبارزات، به خدا سوگند حتی یک دروغ به مردم نگفتم و چیزی را که به مردم مربوط می‌شود از آنان پنهان نکردم.
آیا برای بشریت خردشده و نگونسار امروز، جز شناختن و شناساندن ارزش‌های متجلی در حضرت علی(ع) و پیروی از او راهی هست!؟ امروزی که ظلمات الحاد، زمهریر پوچی و هیچی، دوزخ اسراف و تکاثر، سرگردانی و یاوه سرایی جاهلیت مدرن، ارزش‌کشی، اباحه‌گری، خدا فراموشی، دنیادوستی، جهنم فقر و محرومیت، در آن ساری و جاری است، فقط راه و منطق حضرت علی(ع) نجات‌بخش و راه‌گشاست.
گوشه‌ای از فضائل و مکارم حضرت علی(ع) که به صورت جریان عظیمی از وجود مقدس ایشان در عرصه این عالم، ظاهر شده و همچون نَمی از یَمِ اقیانوس بی پایان علوی است را به طور فشرده بیان می‌کنیم:
1- ابرمردی که دشمنانش به فضیلت‌های او اقرار کرده‌اند و برای آنان امکان منکر شدن مناقب او فراهم نشده است و نتوانسته‌اند فضائل او را پوشیده بدارند و تو به خوبی می‌دانی که بنی‌امیه که بر خاور و باختر جهان، پادشاهی می‌کردند، با تمام مکر و نیرنگ، در خاموش کردن نور درخشان علی(ع) کوشیدند، بر ضد او تشویق‌ها نمودند، بر او عیب ها تراشیدند، بر منبرها علیه او سخن‌ها گفتند، ستایشگران او را نه‌تنها تهدید کردند و به زندان افکندند و کشتند و از هر روایت و حدیثی که متضمن فضیلت او بود و یاد خاطره او را زنده می‌کرد، جلوگیری نمودند، حتی از نام‌گذاری کودکان، به نام علی(ع) سخت جلوگیری می‌کردند و همه این کارها بر عُلو مقام علی(ع) و برتری او افزود؛ همچون مشک و عبیری که هرچند پوشیده دارند، بوی خوش آن، فراگیر و رایحه دل انگیزش، پراکنده می‌شود و چون خورشیدی که با کف دست‌ها و پنجه‌ها نمی‌توان نورش را پنهان کرد، و چون پرتو روز که بر فرض، چشم نابینایی آن را نبیند، چشم‌های بی‌شماری آن را می‌بینند!.
کان رسولُ الله صَلی الله علیه و آله