زندگی با خداوند(خدا در متن زندگی)

انسان مؤمن و موحد، خدا را نه ‌تنها در باور ذهن خود که در زندگی و عینیت خارجی خویش، جاری و ساری می‌نماید و در مقام توحید عملی، به حول قوه الهی، معاش و معاد خود را تضمین و تأمین می‌نماید. به دیگر سخن، ساختار و سازمان زندگی موحدانه بر پایه اسماء و صفات الهی و بهره‌مندی از آن‌ها استوار شده است و لحظه لحظه زندگی مؤمنانه‌ توحیدی، با نامی از نام‌های زیبای الهی گره خورده است و به تعبیر قرآن در بخشی از آیه 191 سوره آل‌عمران: الَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِهِمْ آنان که همواره خدا را ایستاده و نشسته و به پهلو آرمیده یاد می کنند[در همه حالات زندگی].

و این نیست مگر به خاطر آن‌که نظام هستی و انسان، هم در اصل پیدایش خود و هم در ادامه یافتن حیات خویش، به خداوند متعال وابسته است. برقراری آگاهانه و عاشقانه و مستمرِ با اسماء الهی، موجب بهره‌مندی افزون‌تر و توسعه وجودی بیشتر انسان خواهد شد.

می‌دانیم که برای خداوند متعال، نود و نه نام احصاء شده است. ذیلاً به بیان انواع احصاء و ارتباط با نام‌های الهی می‌پردازیم:

اسماءالحسنی، دعوت‌نامه کمال انسان‌ها

ذکر کمالات و اسماءالحسنای الهی و شمارش این اسماء و صفات، در قرآن کریم و روایات به صورت‌های ترکیبی یا به‌صورت انفرادی، هر کدام، دارای جهات خاصی است؛ ولی عموماً از دو ویژگی اصلی برخوردار است:

 1- برهان پذیری و مستدل بودن

 حکما و فلاسفه الهی می‌گویند: خداوند متعال، هستی محض است و وجود و هستی، منشأ هر کمالی است؛ پس او دارای هر کمالی می باشد. ذکر اوصاف کمال در پایان آیات قرآن کریم نیز استدلال بر اسماء و افعالی است که در آن آیه ذکر شده است که اصطلاحاً آن را «حکومت اسماء کلی بر اسماء جزئی» می‌نامند.

 2- ذکر اسماء و صفات الهی همراه با دعوت

ذکر کمالات و اسماء و صفات حسنای الهی به انگیزه خودستایی نیست؛ بلکه این ادعاهای مبرهن و مستدل، دعوت‌نامه‌‌های خداوند، به بندگان سعادت‌طلب است که خدای تو این‌چنین است و تو نیز این‌گونه باش.