روشن است که متوسل شدن به اسباب از دیدگاه عقلانی، امری مطلوب و حتی ضروری میباشد و کمتر کسی در اصل آن تردید دارد؛ اما در میان مذاهب اسلامی، دو نگرش کاملاً مخالف، درباره این مسئله وجود دارد. برخی مانند وهابیون، توسل را با اصل توحید ناسازگار دانسته و حکم به بطلان آن میدهند. آنها معتقدند توسل بدعتی است که در دین اسلام نهاده شده و حرام است و انسان مسلمان نباید به مسائلی که در آن شائبه شرک و کفر وجود دارد، وارد شود. در مقابل، بیشتر مسلمانان بر این باورند که توسل نه‌تنها با توحید ناسازگار نیست، بلکه عاملی مفید و سازنده برای رسیدن به مقصود و رهایی از مشکلات است. این اعتقاد، مبنای سیره عملی آنها در طول تاریخ بوده است.
در این باره پرسش‌های فراوانی مطرح است:
- ازجمله اینکه آیا انسان میتواند انبیا و اولیا را برای بخشودگی گناهان یا رسیدن به خواسته‌های خویش بین خود و خداوند واسطه قرار دهد؟
- آیا پیامبر اسلام(ص) و اولیای الهی می‌توانند واسطه‌ای میان ما و خداوند باشند؟
- آیا برای انسان‌ها مقدور نیست که مستقیماً از خداوند طلب بخشش یا درخواست حاجت کنند؟
- فلسفه توسل و جایگاه آن در قرآن، سنت و سیره حضرات معصومین(ع) چیست؟
۰ نظر
۲۳ فروردين ۰۰ ، ۱۵:۲۳