- ما چه تصور و تصویری از نوجوانان خود داریم؟
- آیا فرزندمان همانست که تصور داریم و تصور کردهایم؟
- تا چه اندازه تصور ما از فرزندمان با آنچه که هست واقعیت دارد و تطبیق میکند؟
- آیا تصور ما از فرزندمان دقیقاً منطبق بر موازین ارزشی و علمی است یا اینکه میخواهیم همانندسازی کنیم؟
- آیا بهراستی از خودمان تصوّر و تصویر روشن و کاملی داریم و خود را چگونه میبینیم؟
- آیا همراه تغییرات و تحولات سنی فرزندمان، خود را محتاج تغییر رفتار نسبت به او میدانیم و آیا این امر بهراحتی امکانپذیر است؟
- آیا بهخوبی میدانیم که مهمترین ویژگی و خصوصیت دوران نوجوانی چیست که با شناخت آگاهانه و عالمانه آن ویژگی، بهتر بتوان نیازهای او را در این دوران سرنوشتساز شناخت و تا حدی درصدد رفع آن نیازها برآمد؟
۰ نظر
۲۲ فروردين ۰۰ ، ۱۵:۴۵