امام حسن(علیه السلام) از همان آغاز حکومت هفت ماهه خود1 و پس از بیعت مردم با وی، آهنگ پیکار با معاویه نمود. ایشان طی نامهای به معاویه اعلام کرد: اگر اراده جنگ داری من مهیای کارزارم.
معاویه پاسخ بسیار نامناسبی به نامه امام(علیه السلام) داد. مکاتبات ادامه پیدا کرد تا اینکه معاویه سپاهی گران گرد آورد و از سوی شام، مرکز حکومت خود، به عراق، مرکز حکومت امام(علیه السلام) گسیل داشت.
امام(علیه السلام) با تمام قوا به درگیری نظامی و برپا کردن کارزار پرداختند.
برای بشریت خُرد شده و نگونسار امروز، آیا راه نجاتی جز شناختن و شناساندن ارزشهای متجلی در حسین علیه السلام، راه دیگری هست؟
امروزی که:
ظلمات الحاد،
زمهریر پوچی،
دوزخ اسراف و اشرافیگری،
سرگردانی و یاوهسرائی،
اباحه گری و عریان گرایی،
ارزش کُشی و خدا فراموشی،
دنیا دوستی و وارونگی حقایق،
شکمبارگی و شهوترانی،
ظلم و ستم بارگی،
جهنم فقر و محرومیت،
در آن ساری و جاری است، در دنیایی که نسل جوانش سرگشته، حیران و مبتلا به "بحران محبوب" است، آیا حقیقتی سودمندتر از "حسین شناسی" و "حسین دوستی" وجود دارد؟
آیا جز شناختن و شناساندن ارزشهای متجلی در حسین(ع) راه دیگری هست؟
تنها راه نجات، رویکردی دقیق و همه جانبه به ارزشهای الهی، از گذرگاه حسین(ع) میباشد.
مصطفی نیلیپور